Mijn reis in loslaten is "alweer" begonnen...

Vandaag was het een enorme uitdaging om mijn loopschoenen aan te trekken, ik was liever in bed blijven liggen en mezelf het slachtoffer van de dag genoemd.

(Voelde echt wel als "Blue Monday" maar dan een Wendy Special one!)

Uit het verleden weet ik dit absoluut geen zin heeft en het puur mijn gedachten zijn die discuteren met mijn lichaam, daar ik andere gewoontes wil aannemen en een enorme blokkade heb weg te werken, gaat er af en toe 1 van de 2 in opstand, mijn lichaam of mijn gedachten.

Mijn lichaam voelt al enkele dagen iets, iets zit vast, er moet wat losgelaten worden...

Mijn ziel weet zeer goed waarover dit gaat en vind het helemaal niet fijn om dit los te laten maar om mijn reis naar bewustzijn en mijn eigen authentieke IK te beleven is dit een noodzaak.

Ik was helemaal niet bereid dit hele proces opnieuw te beleven, no way!!!

Ik wil gelukkig zijn, ik wil positieve gedachten en dingen beleven en genieten waar ik van hou,

heb ik nu echt al mijn ... niet opgekuist?

Niet dus... het universum daagt me uit om helemaal geheald te zijn en de moment ik dacht alles vrij was komt waarschijnlijk nu de allergrootste les in loslaten, natuurlijk nu pas, dit was me niet gelukt in de beginfase van mijn healing ik had eerst de buitenste deeltjes van mijn ajuintje te schillen om als maar dichter naar mijn bron, mijn ware ik, mijn zijn te komen.

Doch zag ik dit helemaal niet aankomen, een samenvloeien van actief bewegen, gezonde voeding het lezen van " doorbreek de gewoonte jezelf te zijn"( DR. Joe Dispenza) en het intens volgen van 2 coaches heeft mijn reis me naar dit punt gebracht.

Mijn loopje was zwaar, ieder moment was de gedachte daar om op te geven.

Maar opgeven is geen optie meer, zo ver zijn we niet gekomen om mijn vriend mister of miss EGO mijn kracht te geven.

Dankbaar voor de signalen en de manier waarop het me wil beschermen, maar deze reis zetten we verder en inderdaad het allerlaatste stukje net voor het afslaan om het hoekje richting huiswaarts vloeit de allereerste traan...

Mijn reis naar loslaten is begonnen....

Tranen zijn woorden die moeten stromen.

@ Paulo Coelho

Ik schrijf deze blogs enkel en alleen om je te inspireren, de weg naar je authentieke IK te volgen.

liefs Wendy